Sevdiğim çocuğa zarar vermeye kalkıştım, çok pişmanım.

Lise 3. Sınıfım ve ben 1 yıldır bir çocuğu sevdim, karşılıksız bir sevgiydi bu. Onu sevdiğimden beri ona çok kırgındım çünkü o beni sevmiyordu ve onu sevdiğimi bildiğinden beri hep benden uzaklaşmaya çalışıp konuşmaya çalıştığımda kaba davranıyordu ve bu kırgınlığım ister istemez öfkeye dönüyordu. Bu cuma da sınıf hocamıza dersimiz vardı. Hoca, "bu ders, ders işlemeyelim." diyip Tabu oynattı. Oyundan önce tahtayı açıp müzik açmaya karar vermiştik. Ben müzik açmak istedim, sevdiğim çocuk da istedi. Daha sonrasında onu tanıdığım dan beri bana ilk defa iyi yanını gösterip, "Müziği o açsın." gibi bir şey dedi. Onu sevdiğimi öğrendiğinden beri hep benden uzaklaşmaya çalıştığı için ilk defa diyorum. Ben de kendimi tutamayıp bir salaklık edip, "Sen sanki beni çok umursuyorsun ya!" diye bağırdım. Bunun üzerinde daha sonrasında oyun oynadığımız sırada daha kötü bir şey yaptım. Oyunu kızlar erkeklere karşı oynuyorduk. O çocuk da sıra her kızlara geldiğinde öksürme sesi çıkarıyordu. O gün hastaydı ancak ben sürekli böyle yapmasına karşılık bunun tesadüf olmadığını ve dikkat dağıtma amaçlı bir sabotaj olduğunu düşündüm. O yüzden de onu, "Bir daha öksürürsen kafana bu cüzdanı(kalem cüzdanımı) atarım!" diye uyardım. Bu biraz da gıcıklığına yaptığım bir şeydi. Tekrardan öksürünce de hocanın gözü önünde kafasına fırlattım ve neyse ki ıskaladım. Olayın pişmanlığını okul çıkışı yaşamaya başladım ve direkt gidip yüz yüze özür dileyemeyeceğim için bir arkadaşından ona iletmesini rica ettim. Yüz yüze özür dileyemememin nedeni de en son özür dilediğimde "Benimle muhattap olma!" diye bağırarmasıydı, bir daha böyle bir şey olsun istemedim. Rica ettiğim arkadaş ona olan özrümü iletti ancak hâlâ pişmanlık duyuyorum. Kendimi en kötü insanmış gibi hissediyorum. Ne yapmam gerek ya da ne yapabilirim bilmiyorum. Onu sevdiğimi öğrendiğinden beri benden nefret ediyor. Berbat hissediyorum. Neden sürekli her şeyi mahvediyorum anlamıyorum.