Annemi hayatımdan tamamen çıkardım, ne hissedeceğimi bilmiyorum

Biraz uzun olacak, okuyan çıkar mı bilmiyorum da...

Öncelikle Kısa bir arkaplan geçeyim (bu bilgilerin hepsi önemli olacak) 20 yaşındayım, ve 2,5 senedir ciddi düşündüğüm bir ilişkim var. Ayrıca hukuk fakültesinde son sınıftayım ve onur öğrencisiyim, annemle yaşıyorum ve babamla görüşmüyorum (kendisinden sıklıkla şiddet gördüm küçüklüğümde). Ekonomik durumumuz pek iyi olmadığı için okurken çalışmak zorunda olduğum zamanlar çok oldu, yine de iyi notlar aldım, sosyal bir çevrem var iyi kötü, kendi paramı kazandım ve kendi paramı yedim. Üniversiteye başladığımdan beridir annemden neredeyse hiç para istemiyorum. Sadece evin giderlerini karşılıyor, benim de lens veya ulaşım gibi bazı zorunlu ihtiyaçlarımı karşılıyor. Ev işlerini genelde bölüşsek de çoğu zaman annem üstüne düşeni yapmıyor. Yemek ve kendi alanlarımın temizliğini zaten tek başıma üstleniyorum. Bulaşık, çamaşır ve ev temizliğini paylaşıyoruz.

Annem 50 yaşında ve ciddi bir alkol bağımlılığı var. Evimiz kira, arabası var ve harici pek bir masrafımız yok. Ben de masraflı bir çocuk değilim diye düşünüyorum ona, zaten kendi masrafım kendi boynuma çalışıp birikim yaptığım ve bütçeli harcadığım için her zaman. Ayrıca çeşitli burslarla ve ders notu satarak geçiniyorum çalışmadığım dönemler. Borç veya taksitlerimiz kalmadı yaklaşık 1-1,5 senedir. Kendisi memur ve 50-60k civarı aldığını tahmin ediyorum. Buna rağmen bazen evi ve beni o kadar ihmal ediyor ki bazen bunalıyorum.

Olayımız burada başlıyor. Annemin oldukça varlıklı olan ve bana ısrarla arkadaşı olarak tanıttığı bir manitası var. Eleman 60lı yaşlarda ve oldukça büyük bir mühendislik şirketinin sahibi. Annem de yanında herhangi bir eleman yani. Bu adamla annem tanıştığından beridir annemin alkol tüketimi sıklaşmaya başladı, her haftasonu ya şehir dışında ya da sabaha karşı sarhoş eve gelir oldu. Tabi sonuç olarak kendimi ve (birlikte yaşadığım iki kedi ile) evi çekip çevirmek bana kaldı. Geçen sene mayıs civarı part time çalışırken bir yandan finallerime hazırlanıp evi çekip çeviriyordum, bir yandan ilişkime ve arkadaşlarıma vakit ayırıyordum, uyku diye bir şey yoktu yani hayatımda. Böyle betimlemeye çalışayım.

Yakın zamanda canıma tak etmişti, bir sabah annem sınavım için beni uyandırdığında (uyku sorunlarım olduğundan çok güç uyanabiliyorum özellikle stresli dönemlerde) küçük bir meseleden dolayı tartıştık, anneme "(bahsettiğim adam)ın parasını yemende , peşinde koşmandan evin tüm sorumluluğu bana kalıyor, parasını yiyorsan bunu kendine hiçbir erkek için asla yakıştırmayacağını söylemiştin, şayet ki parasını yemiyorsan da beni oldukça rahatlatabilecek bir miktar paranı mutlulukla her ay alkole yatırarak çöpe atıyorsun." Mihvalinde cümleler kurmuştum. Tabii annem bu duruma felaket kurulmuş. Akşamına sarhoş halde beni arıyor. Dipnot, annem sevgilimi de bilmiyor. Hayatımda şu ana kadar yakın olduğum arkadaş sevgili fark etmeksizin herkesle olan ilişkimden kendisine pay çıkarma huyunu bildiğimden (x için şunu yaptın, benimle niye yapmadın, bana onun kadar zaman ayırmıyorsun ilgilenmiyorsun ne değerli arkadaşın/sevgilin vb vb) sevgilimle ilişkimi olabildiğince saklı tutmaya çalıştım. Ha bazen çok saklayamadım, annem az buçuk tahmin etmiştir orası önemli değil, muhafazakar bir kadın da değil çünkü ama kafada problemli bir kadın.

Neyse işte arıyor, sevgilime saydırmaya başlıyor. Neymiş o adam ona çok kötü şeyler yapmış babam da öyleymiş ben de onun kaderini yaşayacakmışım. Kadın neredeyse üstüme "self fulfilled prophecy" tarzı bir şey bırakmaya çalışıyor. Sonra sevgilimle kavgalarımdan duyduğunu iddia ettiğine göre sevgilim beni "defalarca aldatmış, benim canımı ölesiye yakmış" (tipik ilişki kavgaları haricinde bu tarz şeyler söz konusu değil) o sırada da sevgilim yanımda, telefon hoparlörde. Tabii bunları duyunca kendini tutamayıp ağlamaya başlıyor, sonra ben ağlıyorum falan annem arkada saatlerce bana ve sevgilime sövüyor. "Benimle aynı hatalrı yapacaksın" kafasında. Halbuki öyle bir durum da yok. Babam madde bağımlısı bir şiddet failiydi. Şu anki sevgilim o tarz bir elemanın yanında herhangi iyi bir insan yani.

Ayrıca sevgilimle tüm mesajlarımı okuduğunu söyleyip mesajlardan bazı detayları çekip önüme seriyor, ben özel hayatı konusunda çok sert bir insan olduğumdan bunu öğrendiğim an sinir krizi geçiriyorum. Eşşek kadar olmuşum, 50 yaşındaki kadının işi gücü yok ben uyurken telefonumu alıp faceidyi yüzüme okutup kendi bilgisayarına whatsappımı giriyor. Acınası bir işsizlik

Bu iki saat falan devam ettikten sonra eve gelmememi söylüyor, ama telefonu da kapattırmıyor. Sevgilimin ailesinin tüm bilgilerini bulduğunu, kapatırsam adreslerine gidip çok büyük olaylar çıkaracağını söylüyor (20 senedir azıcık tanıdıysam o potansiyele sahip ve blöf yapmayan bir kadın bu tip olay çıkarma durumlarında) güç bela kapatıyorum telefonu hastane veya garda kalmayı düşünüyoruz sevgilimle, eninde sonunda sabahı birkaç saat uykuyla esnaf bir arkadaşın dükkanında donarak getiriyoruz.

Ertesi günler annem iki şeyden birini yapıyor sürekli: "seni seviyorum, ne olur geri gel, ben bir şey yapmadım kafanda kuruyorsun bir hatam ile mi sileceksin beni" veya "geri gelmezsen sevgilinin ailesine ve işyerine gidip olay çıkarırım, babanı arar söylerim sana haddini bildirir, hangi deliğe kaçtıysan seni bulurum" ben tehditlerine rağmen minimal tutuyorum iletişimi, tam sınav haftamda evsiz kalmışım ve gerçekten odaklanmam gereken tek şey sınavlar. Annem akademik başarıma çok takıntılı bir insan, ancak onur belgelerini alsam da ortalamaları da Y jenerasyonunun kutsal bulduğu böylesine bir bölümde yapsam da kadına yaranamıyorum. 21 yaşımda hukuk diploması ve onur öğrenciliği ile mezun olacağım, benim için de istediği tam olarak buydu zaten. Sevgilimin başarımı kendisine yediremediğini ve beni aşağı çektiğini iddia etmişti o ilk aramada, sanki kadın "hangover"ken derslere sınavlara beni cinler götürüyordu. Sevgilimi bir arkadaşım olarak tanıyor annem, bana olan desteklerini de bir noktaya kadar bilse de o akşam bizi öylesine aşağılamıştı ki kurtulamıyorum yaşananların bende bıraktığı izden. Zaten ben evden atıldıktan sonra kaldığım yeri bilmediğinden o iğrenç sözlerine ve tehditlerine rağmen sevgilimin işyerine gitmiş (benim eski işyerim olduğundan biliyor) ve bizi destekleyeceğini, nerede olduğumu söylemesini istemiş sevgilimden samimiyetsiz bir kibarlıkla. Sevgilim de diyor, o gün o aramayı duymasam kibarlığına kanardım. Denize düşen yılana sarılmış, tatlı dille yılanı deliğinden çıkarmaya çalışmış galiba.

Kaldı ki ben buraya ciddi depresyon ve yeme bozukluklarıyla, hastanelerle krizlerle dolu vasat bir ergenlikten geldim. Akademik başarım var, para kazanmak ve harcamak ne biliyorum, ciddi düşündüğüm iyi bir insanla birlikteyim. Hayattaki yerimin kötü olmadığını düşünüyorum. Ancak annem karnından çıktığımdan beridir zaten benden hiç memnun değildi, hiç de olmadı. Her istediğini yaptım işte, şimdi sevgilinden ayrıl başarını etkiliyor diyor. Başarımı etkiliyorsa o belgeleri nasıl aldım? Senden çok o destekledi beni, yatağa senin himayende aç girdiğim günlerin ertesinde karnımı bile doyurdu. Tabii bunların yarısına kadar biliyor diye düşünüyorum, ona rağmen kafasında kurduğu babama benzeyen erkek modeliyle beni birlikte görüyor galiba.

Ertesi 7 gün falan başka bir arkadaşımın imalathanesinde güç bela kaldım, keyifliydi orası ayrı, fakat adı üstünde imalathane ev değil işte. İki elektrikli ısıtıcı, kanepe ve a101 kıyafetleriyle gece saat 5-6lara kadar ders çalışarak geçti. Boş vakitlerimde işlerine yardım ettim, temizlik yaptım. Annemin sürekli tacizlerini düşünmemeye çalışarak bir de, engellesem elinden bir kaza çıkacak diye korktuğumdan periyodik olarak yazıyordum, tam bu yüzden de zaten odaklanamadım ve son sınavlarım berbat geçti.

7 günün sonunda açmayacağım bir sebepten dolayı eve dönmem gerekti. Annem kilidi değiştirmiş, ona sert bir dille çok istediği gibi eve geleceğimi, benimle kesinlikle muhattap olmamasını söyledim. Dediğim gibi de oldu.

Şu an sabah evden çıkıyorum ve gece geliyorum. Kesinlikle annemle bir diyaloğum bile olmadı, mesajla iletişim kuruyorum zorunda kaldığımda. Birbirimizi görmüyoruz bile aynı evde olmamıza rağmen, arayamıyor da hala engelli telefonumda döndüğümden beridir bir kere bile sesini duymadım. Ama bana arada içip içip sevgi dolu mesajlar atıyor, af diliyor, ben uyurken birkaç kere sarılıp öptüğünü de hayal meyal hatırlıyorum fakat ben cevapsız bırakıyorum. Olaylar taze, günler boyu annemin tehditleriyle, sevgilimin ailesi olay çıkarır mı, babam öğrenirse bulup öldürür mü, kedilerim iyi mi (geldiğimde aç ve susuzlardı da neyse) gibi şeylerle kafayı yedim, hala etkisi üzerimde ve korkunç ve anlamsız bir paranoyam var, hiç olmadığı kadar kötü. Annemin sevgi-nefret bağlamında yaptığı bu soğuk-sıcak beni mahvediyor. Bazen suçlu hissederken bazen karşısında dünyanın en haklı evladı oluyorum. Kafam çok karışık, bir gün beni seviyor ve bir gün sahip olduğum her şeyi bana karşı kullanıyor.

Artık hayatımda hiçbir evebeyn figürü olmamasının verdiği garip duyguyla karşı karşıyayım, annemi nasıl memnun edeceğimi ve tam olarak nasıl bir probleme sahip olduğunu bilmiyorum fakat benim sorumluluğum da değilmiş gibime geliyor artık. Anne kız olalım istemiyorum artık, senelerce yaşadığım onca ihmal ve benzeri diğer şeyler sonucu atlattığım büyük mental problemler, erken bir yaşta büyümem ve annem her ne kadar tek başına bana hem annelik hem babalık yapmaya çalışsa da ikisini de yapamaması...kafam çok karışık. İlk defa bu denli bir yalnızlık hissediyorum.

Destekçi ve iyi bir aileniz varsa değerini bilin. Benim 20 senedir hiç olmadı. Maddi destek ve maddi varlık o manevi bağ yerine konuldu ben yetişirilirken. Sonuç da bu işte. Her şeyde iyi olmaya çalışan, bu dünyevi hedefler yolunda fiziksel ve mental sağlığını feda etmeye dünden razı bir genç. Eninde sonunda hiçbir şeyde iyi olamadı. Sakız ve bant parçalarıyla ayakta gibi hissediyorum onca şeyin ortasında.